Het leek mijn dochter vanochtend een goed plan om lekker op tijd wakker te worden, uurtje of half zes. Wakker worden is voor haar: brabbelen, met speentjes gooien en op de rand van het bed meppen en als dat na 17 seconden nog geen papa of mama heeft opgeleverd gaat het luchtalarm aan. Dat laatste werkt redelijk goed overigens, meestal. Mijn vrouw en ik doen vervolgens een potje wie er het langst kan doen of ie nog slaapt. Degene die het nodigst naar de plee moet verliest meestal. Als mijn kleine lievelingsmensje dan een teug warme melk op heeft kan de dolle pret beginnen. Terwijl mijn vrouw en ik tegen beter weten in nog dat half uurtje slaap proberen te redden doet Maud alles wat binnen haar macht ligt om ons dat te beletten. Ze wint, iedere dag weer.
Nu de kinderdagopvang dicht is hebben we er 2 dagen in de week een extra uitdaging bij; thuis werken met een ongeleid projectiel van 13 maanden dat leert lopen. Mijn vrouw en ik wisselen het derhalve af: ’s ochtends mag ik rustig werken en mag zij Maud behoeden voor een trip naar de spoedeisende hulp en ’s middags andersom. Hoewel het af en toe een beproeving is, is het ook gewoon enorm genieten om zo veel tijd met die kleine door te brengen. We hebben dus echt geen klagen. Dat zal met oudere kinderen af en toe allicht iets anders zijn, kan ik mij voorstellen.
Het is wel uiterst komisch om tijdens telefoontjes met collega’s of relaties met regelmaat een blèrend kind op de achtergrond te horen. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, dat schept wel een mooi gevoel van samenhorigheid in zo’n gesprek.
Toch is het te hopen dat het kabinet snel besluit om de scholen en opvang weer te openen vanaf 25 januari. Ja, ik zal mijn moppie enorm missen, zo’n emo papa ben ik wel. Maar of ze nu 13 maanden of 13 jaar zijn, de impact van het thuis zitten op de sociale en mentale ontwikkeling van kinderen is groter dan we af en toe denken. Om nog maar te zwijgen over de impact op papa en mama als je 24/7 met je puber(s) zit opgescheept.
Het is gevoelsmatig een eerste stapje terug naar “normaal”. Meutes naar school fietsende kinderen, beetje rumoer op straat ’s ochtends en weer een praatje maken met iemand anders dan mijn wederhelft. Mijn dochter weer bij haar klasgenootjes droppen en dat heerlijke blije gezichtje als ik haar weer ophaal. Hoewel, lopen leert ze natuurlijk netjes van papa en mama en oh wee als ze het waagt die eerste losse stappen elders te zetten!
Één lichtpunt: ik vermoed dat er door het kabinet voorlopig geen ochtendklok wordt overwogen, dus het wakker worden ritueel hoef ik gelukkig nog niet te missen. Vrees ik.