Gisteravond had ik weer eens zo’n avondje. Zo’n avondje dat begint met even iets opzoeken op het internet. Vaak iets onnozels. Van dat “iets” opzoeken komt al snel nog iets opzoeken en vaak doen mijn hersenen dan een heel bijzonder ding. Voor ik het weet ben ik 31 websites verder en zit ik ineens weer een live registratie van “Queen live at Wembley 1986” te kijken. Ik zie tienduizenden mensen de beste band ooit aanschouwen en ergens tussen de commentaren lees ik: “Het mooiste is nog wel dat iedereen naar Freddie Mercury kijkt in plaats van naar het schermpje van een telefoon.” Scherp opgemerkt van de snuiter in kwestie, er waren toen tenslotte nog geen mobiele telefoons…
Tegenwoordig wel en eigenlijk wilde ik hier zeggen: ga nu maar eens naar een willekeurig concert, maar dat ligt wat pijnlijk momenteel. Dus, zoek maar eens een live registratie op van een concert van toen het nog kon en let even op het publiek. Duizenden mobieltjes hangen in de lucht. Duizenden foto’s en filmpjes worden het wereldwijde web op gemikt. Eigenlijk kijkt praktisch niemand echt naar de band. Laatst sprak ik iemand die voor corona nog bij een concert van Metallica was geweest. Of die oude gasten er nog wat van konden, vroeg ik. “Jaaaahaaaa, kijk maar hier, dit filmpje…”. Ik begrijp direct wat de snuiter bij het Queen concert bedoelde.
En plots voel ik me een enorme eikel. Ineens weet ik dat ik net zo’n sufferd ben. Ik was lekker aan het schaatsen en toen ik dat deed moest ik dat delen op instagram. Waarom? Daarom. Mensen moeten zien dat ik aan het schaatsen was en aan het genieten was en dat ik erbij hoorde. Want stel dat ze zouden denken dat ik als enige in heel Nederland niet aan het schaatsen was… Of dat ze niet zouden weten dat ik vanochtend mijn work out heb gedaan. Of dat ze niet weten wat ik vanavond gegeten heb. Of dat ze niet zien dat ik bij een concert was. Ik lieg niet eens. Ik verzin het ook niet, ik ben echt zo. Ik wil het niet, maar het moet. En aan Instagram te zien ben ik niet de enige met dit probleem…
Het is een beetje “the fear of missing out”. Het grote succes, en probleem, van sociale media. Maak er ook maar van “the fear of not being noticed”. De constant urgentie om alles wat we doen online te gooien en gezien te worden. Elke wortel wordt een showcase van hoe gezond we eten. Hardloopschoenen bewijzen hoe hard we trainen. En een foto van mijn schaatsen laat zien dat ik erbij hoorde…
Overdrijf ik? Ja. Maar ik erken de kern van waarheid en heb mijzelf een doel gesteld. Meer naar de band kijken, beter naar de muziek luisteren. Ineens weer zo’n zin om naar een concert te gaan…