Ik loop al dagen met een grote vraag in mijn hoofd waar ik maar geen antwoord op kan vinden. Ik heb het aan vrienden gevraagd, maar ook aan vriendinnen. Geen van allen had een uitleg. Niemand begreep het ook eigenlijk. En toch zijn er legio die het doen. Het is echt niet alleen Jeroen of Marc die deze hobby bezigt. Ik vroeg het ook mijn eigen vrouw maar die werd er ook niet erg enthousiast van. Een klein beetje hoongelach meende ik zelfs te horen. Dat staat nog los van het feit dat ik het waarschijnlijk niet eens voor elkaar krijg. Ik mis denk ik een essentieel schakeltje in mijn hoofd om dat te kunnen, een foto van mijn geslachtsdeel maken en naar een ander sturen. Of misschien heb ik dat schakeltje juist wel en missen Marc en Jeroen het gewoon.
Ik ben er wel van overtuigd dat het een testosteron dingetje is. Dat is een aanname overigens, gebaseerd op het feit dat ik letterlijk nog nooit een man heb gehoord die ongevraagd afbeeldingen van de vrouwelijke intieme zone ontving. Ook wierp ik de hypothese op dat de mannen in kwestie het schakeltje wellicht wel hebben, maar dat het gewoon ergens anders zit. Ter hoogte van het kruis ongeveer. Dat schijnt namelijk een hardnekkige ontwerpfout te zijn in het mannelijk geslacht: denken met een ander lichaamsdeel dan dat wat daarvoor bedoeld is: de hersenen. Maar heel eerlijk, al zijn hormonen nog zo ingewikkeld en raken we er allemaal wel eens van in de war, een verklaring voor de zogenaamde ‘dickpics’ kan ik gewoon niet vinden. Niet voor mannen waarmee op het eerste oog geestelijk alles redelijk in orde lijkt althans.
De grote vraag rijst nu waar de scheidslijn ligt tussen een flirt of een ongewenst appje of schunnige foto. Ik denk dat er veel mannen wakker hebben gelegen de afgelopen week met de vraag of dat ene appje wat ze toen in die dronken bui hebben verstuurd naar die collega misschien net iets té was. Overigens, als je er een foto van de vlaggenmast bij hebt gedaan hoef je niet twijfelen. Dan zou ik maar vast schietgebedjes gaan doen. Voor mezelf kan ik zeggen dat ik echt niet roomser dan de Paus was of ben, maar ik geloof dat ik het altijd wel binnen de perken heb gehouden of in elk geval op gelijk niveau als de dame in kwestie. En ik heb het zeker nooit visueel gemaakt. Vergeleken met ene Marc uit Epe ben ik, naar mijn eigen idee, een hele brave jongen wat dat betreft.
Ik heb geen ene cent medelijden met Marc of Jeroen. Of al die andere mannen die nog tegen de lamp geen lopen. Wel met hun vrouwen, hun kinderen en de dames waarvan zij dachten dat ze op hun vunzigheid zaten te wachten. Namens al mijn geslachtsgenoten die wel met hun hersenen denken: mijn oprechte excuses.