Dertig miljoen op mijn bankrekening. De staatsloterij winnen. Een Aston Martin voor de deur. Een vrijstaande woonboerderij uit de jaren ’30 met stalen deur en visgraad vloer en ook een hectare of 2 grond. Een originele Gibson Les Paul Standard uit 1959, of beter 1960. Een fles Domaine de la Romanee-Conti, Romanee-Conti Grand Cru uit een magisch jaar als 2005. De winnende scoren in de Champions League finale voor Ajax. Kaartjes hebben voor de allerlaatste voorstelling van Youp van ’t hek in Carré. Wat hebben al deze dingen met elkaar gemeen? Dat ik ze best zou willen, allemaal. Maar ik ruil ze allemaal zonder enige aarzeling in voor hetgeen ik nu heb: de liefde van mijn leven getrouwd en twee prachtige dochters.
27 juni is ze geboren, ze heet Floor en ze wedijvert met Maud om de titel van mooiste dochter van de wereld. Ex aequo delen ze nu de eerste plaats, voor altijd. Ik was vooraf best benieuwd of ik weer zo verliefd kon worden, of ik weer op slag zoveel zo kunnen houden van zo’n klein wezentje. Alle ouders van twee of meer kinderen lachen nu schamper, want zij weten dat het zo is. En ik nu ook. De hoeveelheid onvoorwaardelijk ‘houden van’ is ineens verdubbeld. Wederom tot over m’n oren stapelverliefd dus.
Maar of het allemaal rozengeur en maneschijn is? Zeer zeker niet. Zoals mijn wijze moeder ooit zei: opgevoed worden is niet altijd leuk. Maar opvoeden ook niet. Ik ga hier heus niet lopen klagen, want dat zou nergens op slaan, maar ik zou op dit moment best een uurtje of 10 slaap willen toevoegen aan dat rijtje in de eerste alinea. Heb je net, na amper een uurtje slaap, om 1.13 in de nacht de luier van de jongste verschoont, een fles erin gegieterd, de temperatuur gecontroleerd en haar in slaap gewiegd, begint de oudste. Die werd natuurlijk wakker van de jongste, wilde ‘even kijken bij baby’ en was klaar met slapen. Hartstikke mooi mop, maar papa wil slapen. En dan die discussie moeten aangaan met een peuter van twee en een half. Die doortrapte minidirectrice weet exact wanneer ze mij op mijn zwakste moment moet pakken. En zo stond ik vannacht om 1.27 in de woonkamer bellen te blazen met mijn oudste dochter.
Ondertussen stond Hierden in de fik. Letterlijk. Althans, een klein stukje. Het is in sommige kringen schijnbaar compleet acceptabel om, als je het ergens niet mee eens bent, even in te breken in iemands privéleven. Om haar te bedreigen, haar familie en kinderen te intimideren. Agenten te bedreigen. Dingen in de fik te steken. Ik schommel Floor in slaap en fluister haar toe: je mag worden wat je wilt kleine, maar als je boerin wilt worden moet je wel normaal blijven doen.
Als moeder van 2 jongens, wel meer dan dertig jaar geleden geworden, maar nog steeds vol onvoorwaardelijke liefde 😊👵🏻 Herken ik dit wonderlijke fenomeen! Op de meest onmogelijke momenten wil de oudste je aandacht!
Ik heb op een gegeven moment boven aan de trap een hek neergezet, jongste op de overloop gelegd en met de oudste gebadderd, gespeeld en wat al niet!
Gaat beter hoor, maar wedijveren om aandacht zal altijd een punt blijven 😉👵🏻Geniet er maar van, ik was de enige vrouw in huis, jij de enige man, allebei zielig😉😉😉😅maar zooooo geliefd