Sinds ik papa ben is het leven niet meer hetzelfde. In vele opzichten, veelal positief. Maar niet altijd. Soms ben ik weleens bang voor de wereld waar ik op een dag mijn kinderen in achter laat. Bang voor een wereld vol egocentrische en narcistische leiders die veel te veel macht hebben en met één druk op een rood knopje de halve planeet op kunnen opblazen. Voor wie eigenbelang boven het belang van de mensheid of de planeet staat. Maar ook bang voor een wereld waarin ernstig beschadigde mensen verkeerd of helemaal niet worden ingeschat en kinderen kunnen mishandelen, misbruiken en vermoorden. Waar mensen die een gevaar vormen voor mijn en onze kinderen na een eerder zedendelict de kans krijgen om nogmaals de fout in te gaan. Hoeveel van dit soort tikkende tijdbommetjes als Donny M. lopen er nog rond en hoe zorg ik ervoor dat mijn dochters uit hun handen blijven?
Ik weet het, dat valt nooit helemaal te voorkomen en ik moet daar niet te lang over nadenken. Ik moet mezelf leren om niet een te beschermende papa te zijn. Ik moet leren dat ik mijn kinderen kan opvoeden en mag beschermen, maar dat ik mijn kinderen nou eenmaal ook los moet laten en niet altijd tegen de grote boze wereld kan beschermen. Dat ze dat ook zelf moeten doen. Dat ik ze de wijsheid en munitie moet geven om die wereld aan te kunnen en zelf de gevaren te zien. Ze leren wat goed en fout is. Om zelf na te denken. Om geen slachtoffer van een Donny M. te worden.
Hoeveel van onze kinderen moeten nog vrezen voor hun leven als ze naar school gaan? Zoals in de V.S., waar het recht om een wapen te hebben belangrijker is dan het recht om naar school te gaan zonder doodgeschoten te worden. Hoe vaak moeten het nog fout gaan en hoeveel kinderen moet nog met hun leven betalen voor een volstrekt achterhaalde wet uit nota bene 1791, die inmiddels het bloed van duizenden, zo niet miljoenen, aan zijn spreekwoordelijke handen heeft?
Maar eerlijk, sinds ik papa ben is het leven niet meer hetzelfde. Mijn leven is duizend malen mooier geworden. Elke dag waan ik mij schathemeltje rijk als ik Maud instop. Ik heb met haar hetzelfde ritueel als ik met mijn vader had vroeger. “Tum, tum Maud”, gevolgd door “Tum, tum papa!”. Als ik weg wil lopen klink het ineens: “Papa!”. Ik stop: “Ja lief?”. “Je vergeet ik hou van jou!!”. Probeer dan maar eens een kerel te blijven als een moppie van tweeënhalf jaar oud dat tegen je zegt en je aankijkt met haar grote blauwe kijkers. “Ik hou van jou, schatje”, fluister ik. “Ik hou van jou, papa”. Ik maak me ineens een stuk minder zorgen, dit moppie komt er wel.
www.petersitsen.nl