Vanavond heb ik voor het eerst sinds ik weer aan het schrijven ben geslagen een column halverwege het schrijven een enkele trip richting de digitale prullenbak gegeven. Reden? Vastgelopen in een oeverloos gezemel over een onderwerp waarvan ik eigenlijk niet zo goed wist wat ik er over moest melden. Ik bleef maar aanpassen en de eerste 3 alinea’s opnieuw intikken. Zonder bevredigend resultaat. Ik had, kortom, geen enkele inspiratie. Oorzaak? Een immens saaie en lusteloze wereld waarin we leven.
Bam. Terug was de inspiratie. Want het is de plaag van de corona lockdown: verveling. Er gebeurt niks, niets, nakkes, nada. Zeker, ik geniet van mijn gezin en van de versgebakken broden en van de intens geurige kippenbouillon. Maar elke week is hetzelfde. Er gebeurt gewoon he-le-maal niks. Er is geen Blije Bietjes, geen volle terrasjes, geen uitje naar de dierentuin en geen feestje bij vrienden of familie. Het is gewoon, naast de huiselijke knusheid, oersaai. De weken vliegen voorbij en worden zonder enige op- of aanmerking als regelrechte kopieën bijgeschreven in de annalen.
We dealen momenteel met meer dan een virus. We hebben nu ook te maken met een groeiende problematiek als gevolg van het virus. Moeten die terrassen open? Ja, natuurlijk moeten die terrassen open. Evenementen? Mensen hebben het nodig. En versoepelen doen we, mits we aan de voorwaarden voldoen, onherroepelijk. Het is de weg die de Britten volgen, met redelijk succes. Het is vooral dat onherroepelijke aspect wat we nodig hebben. Zodat we weten waar we aan toe zijn. Want we snakken naar een feestje en een uitje, we snakken naar herinneringen maken. We snakken naar een doorbreking van de sleur.
Ik wil de druk op de zorg absoluut niet bagatelliseren, laat ik dat vooropstellen. Maar misschien kunnen wat miljardjes die als steunpakket ingezet worden iets meer richting de zorg schuiven? Volgens de begroting voor 2021 worden er miljoenen vrij gemaakt om werken in de zorg aantrekkelijker te maken, er worden wat bonussen beloofd en 6,7 miljard is er vrij gemaakt voor extra crisismaatregelen. Ik verslikte me bijna in mijn koffie. De steun voor bedrijven en ondernemers is begroot op €45,9 miljard. Nu wil ik niet heel simpel overkomen, maar wat plussen en minnen met die getallen zou de druk op de zorg kunnen wegnemen en de ondernemers steun besparen omdat ze weer omzet kunnen gaan draaien. Misschien bespoedigt het de uitweg naar de crisis wel?
Binnen nu en een half jaar moet de uitweg uit deze malaise gevonden zijn. Zo niet, dan is de psychologische, economische en maatschappelijke crisis straks niet te overzien. De naweeën zullen nog jaren doordreunen, die kunnen we enkel beperken door alles op alles te zetten en zo snel mogelijk terug te gaan naar het oude normaal. Corona “is here to stay”, zoveel is duidelijk. Wij moeten zorgen dat het zorgstelsel dat aankan zodat we allemaal weer dat terrasje kunnen pakken.