Mijn vader had met kerst altijd één succesnummer wat elk jaar op veel aanvragen kon rekenen. Een recept wat hij eens had overgenomen van een, naar ik vermoed, kook-workshop van Theus de Kok. Theus was chefkok van “De Echoput” en dit was destijds bekroond met maar liefst twee Michelinsterren. In mijn jeugd was een Michelinster iets mystieks, iets van een hogere orde en een fascinerende wereld waar ik als jongetje nog weinig van begreep. Dat ik later zelf sommelier zou zijn in met Michelinsterren bekroonde restaurants, was daar wellicht al voorbestemd. Overigens ligt die carrière alweer een poosje achter mij al mag ik nog steeds erg graag koken en daar een goed glas wijn bij drinken.
Afijn, terug naar dat succesnummer. Een ‘salade tiède’, de naam alleen al droeg bij aan de mystiek. Voor mij was dat toen een prachtige en onbegrijpelijke benaming die maar één ding betekende: de fameuze salade die mijn vader enkel met kerst maakte. Later, toen mijn Frans naar een beter niveau ging, ontdekte ik dat het een lauwwarme salade betreft die je op honderden manieren kan inrichten. Mijn vader maakte hem met wilde duivenborst (rosé gebraden) en een ingewikkelde dressing. En die dressing dames en heren, was het geheim van de chef en het ultieme succes, elke kerst weer. De signatuur van de chef, van Theus dus en van mijn vader. Het maakte het gerecht.
Elk jaar zit ik daar weer. Elk jaar ben ik weer even twaalf jaar oud. Een piepklein bodempje rode wijn in een bizar groot glas. Wijn uit een stoffige fles met een etiket met een kasteel en bijna niet uit te spreken benamingen erop. De tafel mooi gedekt met zilver servies en lange, rechte, kaarsen. De enige keer in het jaar dat mijn vader van mijn moeder mocht koken. De Salade Tiède, met almachtige dressing. We zitten daar weer, aan de ronde tafel in de woonkamer, naast de open haard. Elk jaar proef ik die salade en ruik ik dat bodempje wijn. Gevolgd door de traditionele hazenrug van mijn moeder. Dat was, en is, de ultieme kerst.
Tradities zijn er om nooit verloren te laten gaan. Dus paps, zodra je dit leest, je bent mij dat recept nog verschuldigd. Zodat wij Maud (en haar broertje of zusje) kunnen meenemen in diezelfde mystiek en diezelfde romantiek. Dat is waar kerst immers om draait. Gelukkig heb ik nog een paar jaar om die dressing onder de knie te krijgen voordat Maud überhaupt een duif naar binnen durft te werken of een bodempje wijn voorgeschoteld krijgt. Bosbessensap en risotto, haar favoriete maaltje tot die tijd.
Ik wens u allen net zulke mooie kerstdagen toe!
super geschreven …. chapeau
Dank je Erik 😀