Om de hoge benzineprijzen te verzachten ben ik afgelopen week maar weer eens op de fiets gesprongen om op kantoor te komen. Elf kilometer heen en elf kilometer terug, ouderwets malen met die benen. Zonder batterij, gewoon met de beenspieren. U bent inmiddels bekend met mijn bezwaren tegen de elektronische hulp waar die eigenlijk niet nodig is, denk ik. Op zich is dit trouwens niets bijzonders, ik mag graag de fiets pakken als vervoermiddel. In de dagelijkse ochtendhectiek met opstaan, ontbijten, douchen, kind preparen en wegbrengen is de auto echter dikwijls een welkome en snel gekozen tijdsbesparing. Op woensdag valt die hectiek even weg want dan hoeven vrouw en kind nergens heen en dus is mijn voornemen: elke woensdag op de fiets naar mijn werk. Een voornemen dat bij de eerste de beste regenbui of windvlaag waarschijnlijk de prullenbak in kan, maar we zullen zien. Het begin is er in elk geval.
De grootste winst is niet eens de tijd (het scheelt letterlijk maximaal vijftien minuten, vaak veel minder), of de besparing op de benzine. De grootste winst zit – ervaar ik – in mijn hoofd. De frisse ochtendlucht, fluitende vogels, gezonde beweging. Een heel andere start van de werkdag dan een gehaaste en gestreste autorit na de zoveelste lesauto of tractor die de boel frustreert. En is het op de heenweg misschien nog doortrappen om op tijd te komen, op de terugweg fietste ik akelig kalm al fluitend door de weilanden en woonwijken van Putten, Ermelo en Harderwijk. Ik kan u vertellen: de hele dag en gemoedsrust worden er een stuk relaxter van. Vindt vrouwlief ook leuk.
Alhoewel de hele oorzaak van de stijgende prijzen niet zo vrolijk is, ervaar ik het stukje bewustwording wat het teweeg brengt wel als positief. Ik bemerk daadwerkelijk dat ik bewust de auto vaker laat staan en sneller de fiets of de benenwagen pak, ook in de ochtendhectiek. Die paar ritjes gaan de wereld niet redden, evenmin als mijn banksaldo, maar het is wél die extra beweging en frisse lucht die ik wil. Die afweging is voor ieder een persoonlijk ding natuurlijk, maar nu ik de 40 heb aangetikt kan ik dat gevoelsmatig goed gebruiken. Daarbij komt nog dat Maud het ritje naar de opvang een stuk leuker vindt op de fiets dan in de auto. Sterker nog, als we tóch met de auto gaan, gaat mevrouw tegenwoordig luidkeels in protest. En geloof mij, ook dat is een sterk argument.
Ben ik nu een geitenwollen sok? Is het de leeftijd? Zoals u wilt. Maar misschien is dat stukje geitenwollen sokken gedrag wel precies wat we nodig hebben op dit moment.