Column – Volksverhuizing

We gaan een weekje weg. Althans, 5 dagen. Opa en oma, zwager en schoonzus, tweemaal een neefje, zwangere vrouwlief, dochter plus ondergetekende. Al weken van tevoren starten de inpakkriebels bij, overwegend, de vrouwelijke participanten. Er worden lijstjes gemaakt, boodschappen verdeeld, was-roosters samengesteld, deadlines opgesteld en tot slot worden de koffers en weekendtassen netjes verdeeld met ruimte voor vrouw, kind en tot slot: papa. Met een beetje mazzel weet ik 2 onderbroeken, een zwembroek en een tandenborstel in een tas te proppen en als ik nog meer geluk heb krijg ik de gehele volksverhuizing straks ook nog in de auto gepast. Frappant detail is dat voor dat laatste dan weer geen indeling bestaat: dat moet ik zelf maar uitzoeken.

Ik heb ook voorgesteld om lekker ouderwets zonder TomTom of Google Maps te gaan rijden. Of, wat ik zelf meestal gebruik, zonder Waze. Gewoon een ouderwetse plattegrond erbij en het honderdduizend-stratenboek: een betere test voor je huwelijk bestaat er niet. Vrouwlief reageerde gematigd enthousiast op dit voorstel en heeft inmiddels uit voorzorg ook de te volgen route in drievoud uitgewerkt een uitgeprint klaargelegd. Deze ligt in de hoek van de woonkamer bij de overige ‘onderweg benodigdheden’. Mijn eis dat er op zijn minst een gezinsverpakking Fruit-tella of Mentos in dat pakket komt wordt nog in overweging genomen.

We blijven in eigen land en het huis beschikt over een wasmachine en aanverwante zaken. Ik herhaal nog even voor de zekerheid: we gaan 5 dagen weg. Als u ons straks de laan uit ziet sputteren weet ik zeker dat u denkt dat we minstens 2 maanden gaan kamperen in een donker bos zonder enige voorzieningen. Zelf neem ik uiteraard uitsluitend de absoluut noodzakelijke spullen mee. Twee camera’s, 5 lenzen, 8 batterijen, opladers en dit alles keurig verdeeld over twee cameratassen. Verder een statief en een filterset, laptop en harde schijven en tot slot natuurlijk de iPad. Dat top ik af met een setje hardloopschoenen en, gezien het jaargetijde, drie verschillende jassen. Dat klinkt als veel, maar elke mede-fotograaf begrijpt dat dit echt het minste is wat je nodig hebt. 

U begrijpt: een complete volksverhuizing dus. Als ik die hele organisatie zo gadesla snak ik naar een eenvoudig tripje. Gewoon, met zijn tweeën één weekendtasje pakken en naar Parijs. Geen druk tot fototassen of 8 verschillende outfits of de gehele inboedel van de kinderkamer maar: alleen wij tweeën en we zien wel. En zo hebben we er weer een belofte bij tegenover elkaar: een weekendje Parijs zonder TomTom, zonder bepakking en zonder kids, enkel met elkaar. Ooit.