Ik kan mij nog goed herinneren dat ik mij bijna niet kon voorstellen hoe het zou zijn en of het ooit weer vanzelfsprekend of normaal zou gaan voelen. We zaten, denk ik, in het diepste donker van de coronapandemie. Een feestje waarbij je zonder nadenken doodgewoon in elkaars deodorant aura zou gaan staan, of met een paar duizend man in een voetbalstadion een paar zwetende kerels zou aanmoedigen. Of, en dat was in mijn hoofd altijd mijn eigen voorbeeld en anker, een festival zouden houden in een mooi parkje in Harderwijk. En zie hier, daar stonden we weer dit jaar. Eerst op de Wijde Wellen, toen op de Boulevard, later op het strand en uiteindelijk weer bij mijn favoriet, in het Plantagepark waar we weer vrolijk Blije Bietjes stonden te zijn. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
En dat is het ook en dat hoort het ook te zijn. Ik had een bizar hard realisatie momentje daar in het Plantagepark, omdat ik mij letterlijk anderhalf jaar geleden niet kon voorstellen dat dit ooit weer zo normaal zou voelen. Al die mensen, gewoon aan het eten en drinken en genieten zonder enige hint naar bizarre tijden waarin mondkapjes, anderhalve meter afstand en sociale onthouding de norm was. En dus ging ik diep kopje onder in die sfeer want juist dit festival was als de verloren liefde waarvan ik hoopte dat het ooit weer goed zou komen.
Terwijl ik dit schrijf word ik wreed doch niet geheel onverwacht onderbroken. Mijn telefoon piept en trilt onophoudelijk en ik weet hoe laat het is. Het moment dat je wist dat ging komen. ‘The Queen’ is weer bij haar geliefde Philip en mogen zij rusten in vrede. Voor niemand komt het onverwacht en het is goed, maar toch fascineert het me meer dan ik verwacht had. Het mens was een instituut. Ze was geliefd en soms gehaat dus een mens zoals alle anderen. Maar dat was ze ook weer niet. Hele generaties kennen geen Engeland zonder ‘The Queen’, ondergetekende incluis. Zij was meer Engeland dan Engeland zelf. Je kan vinden van haar wat je wilt, maar zie je Engeland dan zei je God Save The Queen.
En zo mijmerde ik vanavond over dingen die zo horen en dingen die nooit lijken op te houden maar dat toch doen. Over dingen die we normaal achten maar dat het soms veel mooier is als we dingen niet normaal zouden vinden. En dan kom ik weer bij het motto waar ik me al aan vastklamp sinds ik Youp van ’t Hek dit voor het eerst hoorde zeggen: “Iets is alleen maar leuk omdat het een keer ophoudt. Want als iets leuk is en het houdt niet op dan is het op een gegeven moment niet meer leuk.”