Vanavond lag ik met diva 2 even lekker op de bank. Papa had het buikje vol met lasagna en Floor lag volledig afgetopt haar flesje weg te boeren. Zo lagen we uit te buiken en wat te kletsen. Althans, ik kletste en Floor luisterde. Immers, nu kan dat nog: over een paar jaar praat ze terug en heb ik weinig meer in te brengen. Het ging allemaal gezapig zijn gangetje en plots was het moment daar: ze lachte. Van oor tot oor met bijbehorende glinstering in haar ogen. Iedereen die kinderen heeft en dit al heeft meegemaakt weet: kippenvel. Die grote blauwe kijkers keken me aan en glinsterend lachte ze me toe: de eerste echte interactie was een feit. Ze reageerde op me, zei iets tegen me. “Ik ook van jou, moppie”, lachte ik terug met een brok in mijn keel.
Ondertussen demonstreerde Maud luid en duidelijk dat ik, zodra zo’n wezen kan praten, geen moer meer in te brengen heb. Vindt ze zelf althans. Ik en vrouwlief zitten voorlopig nog volle bak in de ontkenningsfase en dus ontspon zich een intrigerende discussie tussen moeder en peuter. Over waarom het eigenlijk niet zo handig was om een jas aan te doen in bed maar Maud dat toch echt een goed vond omdat dat lekker warm is. Geen speld tussen te krijgen. Maud legde een eerste bod op tafel en stelde voor om dan eerst met jas te slapen en die morgen weer uit te doen. Want dan gaat ze met Floor in het babybadje en dat is niet zo handig met jas. Maar daarna moet haar roze jurkje aan want dan komen opa en oma spelen. Telkens als vrouwlief er iets tegenin probeerde te brengen werd ze in de rede gevallen door Maud die driftig begon te vertellen dat haar schaap geen jas aan hoeft. En dat zijzelf daarom dus wel een jas aan kon. In bed. Met 25 graden. Uiteindelijk kwam er compromis en ging mevrouw met een kleurrijke regenjas (lekker dun) naar bed maar zonder pyjama. Zucht.
U begrijpt: we zitten lekker in de peuterpuberteit van diva 1 terwijl diva 2 de illusie wekt dat we met haar straks geen ellenlange onderhandelingen hoeven te voeren over het aantal hapjes avondeten, schermtijd en welke kleren ze aan mag. Gisteren overigens ontdekt dat omgekeerde psychologie uitstekend werkt bij een peuterpuber: een bordje met eten neergezet en haar ten strengste verboden eraan te zitten, laat staan op te eten. We liepen even naar boven en kwamen tien minuten later terug om te zien dat mevrouw met een gemaakt schuldig gezicht het halve bord naar binnen had gewerkt. We keken elkaar aan en glimlachten: we zijn die kleine mooi te slim af geweest. Maar zijn we nu boos of trots?