Een begenadigd zwemmer ben ik eigenlijk nooit geweest. Mijn A en B diploma heb ik netjes gehaald maar de uitblinker was ik zeker niet. Als je mij in het buitenbad van de Sypel had zien dobberen afgelopen weekend had je allicht getwijfeld of je me moest redden of dat dit gewoon mijn eigen onbeholpenheid was. Dat laatst dus. Maar na een baantje of wat met de schoolslag die mij een jaar of 35 geleden is aangeleerd kreeg ik de spreekwoordelijke slag en de smaak toch te pakken. En zie hier: de angst stond in de ogen bij mijn vrouw want een nieuwe hobby was geboren. Nog een hobby. Direct doorgepakt en ingeschreven voor de borstcrawl cursus, Speedo besteld (getwijfeld tussen de knalgele en de zwarte) en een zwembril. Onder luid gezucht van mijn vrouw het abonnement bij de Sypel afgesloten en nu staat niks mij meer in de weg om een torso à la Pieter van den Hoogenband in zijn hoogtijdagen te gaan vormen. Dan gaat dat gezucht ook wel over, vermoed ik. Of juist niet.
Bovendien is zwemmen gewoon een retegoede workout en een lekkere start van de dag. Althans, dat zegt men. Kijken of ik er nog zo over denk als de wekker straks de eerste keer om 6.00 gaat. Maar aangezien de sportieve activiteiten er behoorlijk bij inschieten de laatste maanden (die halve van Harderwijk was mijn laatste hoogtepunt op dat vlak) en het zwembandje om mijn middel welig tiert, moet er wel weer iets gaan gebeuren. Zwembandjes bestrijden we in dit geval met zwemmen: een soort voor met vuur bestrijden dus. En ziet u mij binnenkort krampachtig door het buitenbad ploeteren: ik ben nog lerende en u hoeft mij niet te redden. Bovendien, talent komt uiteindelijk vanzelf bovendrijven als het goed is. Hoop ik.
Op 3 september zwem ik in Amsterdam mee met de jaarlijkse City Swim: samen met mijn broer en zussen ploeter ik 2 kilometer door de Amsterdamse Grachten om geld op te halen voor Stichting ALS. Voor mijn oudste broer, die overleed aan deze verschrikkelijke ziekte komt dat helaas te laat, maar voor vele anderen is er veel onderzoek en dus veel, heel veel geld hard nodig. Met mijn broer in mijn achterhoofd en de gedachte aan waar we het voor doen heb ik geen excuus meer om te blijven liggen als straks die wekker gaat. Daarbij, twee kilometer door de grachten zwemmen is ver, heel ver. Zeker als je in dat 25 meter bad amper de overkant haalt. Maar we gaan er komen. Dat moet. Aan de voorbereiding kan het in elk geval niet meer liggen nu.