Ik ben niet voor Israël. Ik ben niet voor Palestina. Ik ben niet voor de Hamas. Ik ben niet voor Hezboillah. Ik ben niet voor wapens, ik ben niet voor doden en ik ben niet voor oorlog. Ik ben vooral zwaar tegen oorlog. Ik ben ook enorm voor vrede. Ik ben ook voor menselijkheid. Voor het recht op een bestaan. Ik ben echt tot kotsen aan toe tegen dat kinderen het slachtoffer zijn van een volstrekt gebrek aan gezond verstand bij volwassenen. Ik ben echt faliekant tegen mensen die zichzelf machthebber noemen en als volstrekte lafaards anderen de dood in jagen voor een doel dat niemand begrijpt. Welk doel rechtvaardigt oorlog, getraumatiseerde kinderen, bloedvergieten en talloze onschuldige doden? Ik zal het u vertellen: geen enkel doel. Geen. Enkel. Doel.
Ik kan geen beelden meer zien van kinderen die huilen, die vader, moeder, broers of zussen kwijt zijn. Ik kan geen propaganda meer hebben. Ik kan geen speech van Biden meer luchten of zien. Ik wil niet meer horen waarom Israël gelijk heeft of waarom ik de Palestijnen moet steunen. Ik wil geen enkel volwassen mens meer zien of horen die probeert een bom te rechtvaardigen. Het interesseert me geen mallemoer van wie de bom op dat ziekenhuis kwam. Ik wil het gewoon niet meer. Ik moet elke avond mijn twee dochters in slaap knuffelen en de schijn ophouden dat de wereld een mooie plaats is, terwijl ik weet dat het een giftige slangenkuil is.
Ik wil dat volwassen mensen hun verstand gaan gebruiken. Ik wil dat ze stoppen met schaken met mensenlevens. Ik wil dat we allemaal collectief de complete stupiditeit van bloedvergieten gaan inzien. Dat we allemaal eindelijk eens gaan inzien hoe achterlijk het voeren van oorlog is omwille van geld, oorlog, religie, macht, of de langste willen hebben. Hoe volstrekt gestoord de mensheid is om elkaar naar het leven te staan voor een stukje land of geld, of zelfs om gewoon helemaal niets. Dat mensen elkaar beschieten zonder te weten waarom maar omdat iemand anders zegt dat dat moet. We zeggen elk jaar dit we dit nooit meer willen, maar een derde wereldoorlog is dichterbij dan ooit.
Ik hoop dat mijn meisjes nooit volwassen worden. Ik hoop dat ze onschuldig blijven, lief blijven, ruzie maken verafschuwen, volwassenen voor gek verklaren en kopjes thee blijven zetten in ruil voor knuffels. Ik hoop ook vooral dat ze de onschuld in mij levend houden, elke dag. Dat ze ervoor zorgen dat ik alles bijzaak blijf vinden zolang zij maar elke ochtend met me willen knuffelen en elke avond willen stoeien voor het slapen gaan. Want dat, dat is het enige wat er echt toe doet. Zouden die eikels die oorlog voeren dat maar eens kunnen voelen.
Mijn zoon van 15 (op zich een ‘tevreden puber’) zei vroeger altijd dat hij later veel kinderen wilde, een groot gezin. Onlangs hadden we onverwacht een serieus gesprek over zijn zorgen over de bizarre wereld waarin wij nu leven. Hij gaf aan dat hij geen kinderen meer wilde neerzetten op deze wereld. Het zou egoïstisch zijn om hen dit aan te doen. Nog maar 15 jaar… en nu al zo’n sombere kijk op de toekomst. Zo jammer dit.