Ooit had ik bedacht dat ik op oudjaarsavond 1999, klokslag middernacht, boven op de Eiffeltoren wilde staan. Jeugdige overmoed, want ik had toen ook al hoogtevrees bij alles wat het huishoudtrapje ontstijgt. Dat is door de jaren alleen maar erger geworden, want toen ik later daadwerkelijk een keer bij de Eiffeltoren was kwam ik niet verder dan de eerste stop op een meter of 55 en moest ik met klamme handjes bibberend weer naar beneden. Dat was dus hoe dan ook niks geworden in 1999, nog los van het feit en de vraag hoe ik daar bovenop was gekomen. Inmiddels zijn we vierentwintig jaar verder. Het bijzondere vind ik dat de millenniumbug en mijn ambities met die Eiffeltoren nog iets van gisteren lijkt, of op zijn minst zo voelt. Terwijl de middelbare school, waar ik toen opzat, als een eeuwigheid geleden lijkt. Het geheugen lijkt dus selectief in de chronologische volgorde van sentimentele herinneringen.
Een nieuw jaar dus. Ik neem mij al jaren voor geen voornemens meer te maken. Dat lukt zelden, maar aangezien ik eigenlijk geen voornemens wilde maken hoef ik mij er ook niet aan te houden, denk ik dan maar. Feit is wel dat er nieuwe hardloopschoenen zijn aangeschaft en de ambities net als de afgelopen jaren is om dit jaar eindelijk een halve marathon te volbrengen. Ik kwam daar nog nooit dichter in de buurt dan een kilometer of 16 of 17. Dat wordt dus trainen de komende weken, want het zal moeten gebeuren tijden de Halve Marathon van Harderwijk in maart. Mocht dat falen (zoals elk jaar) en het weer de kwart wordt, dan kunnen we proberen door te zetten richting de editie in Ermelo, medio juni. Ook dat faalt overigens elk jaar. Maar dat terzijde.
Verder heb ik weinig voornemens. Ja, afvallen. Of in elk geval minder vet en meer spieren. Minder drinken misschien. Maar die voornemens zijn degene die ik al jaren bewust niet meer maak om teleurstellingen te voorkomen. En oh, meer geduld hebben met mijn dochters. Maar daar heb ik hun help voor nodig, dus dat heb ik zelf niet in de hand. Zolang als zij mij moedwillig op de proefstellen, zal ik bij tijd en wijle mijn ongeduld verliezen en ze een enkeltje gang of slaapkamer blijven geven. Dat is dus eigenlijk meer een voornemen voor hen. Ik zal het ze mededelen.
Afijn, het dus een start van het jaar zoals alle jaren. Geen ambities meer tot capriolen op de Eiffeltoren. Gewoon gezond en gelukkig blijven, blijven werken aan een gebalanceerd leven en genieten van ons gezin. Misschien zijn dat nog wel de beste en enige noodzakelijke voornemens.