Gisteren, op weg naar huis, had ik Radio 1 weer eens aanstaan. De presentator van dienst, Mark Visser, had een vrij scherp en goed interview met Neele Boelens, van Milieu Defensie jongeren. Normaal hoor ik de onderwerpen een beetje aan en stuur ik zo losjes naar huis. Even het hoofd leeg maken voor de drukke uurtjes eten en kinderen in bed proppen. Op de een of andere manier werd ik hier echter wat gemotiveerd om het volume ietsje hoger te zetten. Al die achterlijke klimaat-gekkies met hun idiote acties, dat is hoe ik er in stond. Ik vind het klimaat enorm belangrijk, zeker, maar welke halvegare gaat er nou soep op een wereldberoemd schilderij gooien of lijmt zich vast aan een tafel bij een praatprogramma? Maar Neele heeft me een klein beetje omgepraat.
Ze trapte me namelijk recht op mijn ziel toen ze zei dat het voor mij natuurlijk een ver van mijn bed show is, dat klimaat gedoe. Overstromingen in Pakistan en Nigeria. Lekker makkelijk, heb ik geen last van toch? En dat klopt. Klimaatverandering, zo al een bestaand iets, is namelijk voor ons een ver van onze bed show. Het weer is immers altijd een tikje wisselvallig. Ja, die veertig graden in de zomer kan me gestolen worden en ik zou wat strengere winters best tof vinden. Maar ach, mijn leven kabbelt rustig verder zo. We hebben het prima hier. Dus Neele raakte de sweetspot toen ze mij exact datgene verweet wat ik op dat moment letterlijk dacht.
Ik besloot de zaak om te draaien en in de schoenen van mijn kinderen te gaan staan, met de wetenschap die ik nu heb. Een compleet naar de gallemiezen geholpen planeet die compleet overbevolkt dreigt te raken. En, klimaatverandering of niet: de extremen van het weer worden heftiger en de natuur wordt nog steeds vakkundig om zeep geholpen in regio’s ver van ons bed: de Amazone, Indonesië en praktisch alle regenwouden. Ik zou er verdraaid chagrijnig van worden als mijn paps en mams zo’n planeet voor me achter lieten.
Dus misschien kan ik met mijn betweterige hoofd best vinden dan zo’n mafkees niet helemaal lekker is als hij zich vastplakt aan een tafel bij Beau. Maar ik zou ook kunnen gaan denken waarom hij dat dan doet. Zijn die klimaat-gekkies echt zo doorgedraaid? Neele heeft me overtuigd dat ze dat niet helemaal zijn. Nee, ik vind een bak soep over de Mona Lisa geen heel goed plan, maar dat de natuur en het klimaat aandacht behoeft is duidelijk. Want laten we eerlijk zijn: gif en plastic in de natuur kan ook nooit écht een goed idee zijn geweest toch?