Afgelopen zaterdagochtend zat ik op de fiets, Maud achterop. We waren gewapend met een grote rugtas en we waren vastberaden deze geheel te vullen met (wilde) kastanjes, eikels en herfstbladeren. We fietsten en dwaalden door half Harderwijk op zoek naar kastanjebomen en overtollige eikels. Voor de eikels hoef je niet lang te zoeken dit jaar: de stoepen en paden liggen er mee bezaaid. Voor de wilde kastanjes moet je iets harder je best doen. Deze zijn immers wat dunner gezaaid maar des te meer de moeite waard voor de herfstknutselaar. We vonden enkele goede plekjes en togen met gevulde zakken huiswaarts om aan de knutsel te gaan. Voor de mede-natuurliefhebbers: we lieten meer dan voldoende achter voor de eekhoorns, die dit jaar sowieso van gekkigheid niet weten wat ze met al die eikels aan moeten.
In feite is je kinderen zien opgroeien een herbeleving van je eigen jeugd. In Ermelo, waar ik opgroeide, wist ik de beste plekken voor wilde kastanjes feilloos te vinden. Naast de Nieuwe Kerk stond een gigantische boom en lag de stoep elk jaar vol. En zo had ik nog een paar plekken in onze buurt. Hoewel Maud nog te klein is om zelf op pad te gaan zag ik het enthousiasme met elke plek die we vonden groeien terwijl ze driftig de eikeldopjes opraapte die als hoedjes zouden gaan dienen. Zoals ik zelf eigenlijk telkens, net als vroeger, weer enthousiast werd bij een goede plek.
Over anderhalve maand wordt ze drie (‘dlie’, zoals ze zelf zegt) en hier is ze inmiddels dagelijks mee bezig. Telkens is het: “Morgen word ik dlie”, en moeten we weer uitleggen dat dat nog iets langer duurt dan morgen. Combineer dit met Sinterklaas die er aan komt en de eerste Kerst perikelen en de peuter is nauwelijks nog in slaap te krijgen ’s avonds en staat ’s ochtends om half 6 al op ons bed te springen. Vermoeiend, maar eerlijkheidshalve ook aanstekelijk. Want sinds die kleine directrices in ons wereldje zijn beleef en geniet ik al die momenten een stuk harder dan ik de afgelopen 25 jaar heb gedaan.
Eenmaal thuis hebben we de rugzak vakkundig geleegd bij mama, die al klaar zat met de sateprikkers. Niet veel later waren de eerste poppetjes van kastanjes en eikendop-hoedjes een feit. Deze staan inmiddels in de wandkast en buiten staat een zak kastanjes en eikels zich te vervelen. Deze hebben plaats gemaakt voor een gigantische pompoen want ook dat is inherent aan een peuter: alles is welgeteld de volle 10 minuten leuk voor er weer iets anders op tafel moet komen. Om wat tijd te rekken hebben we Maud een theelepeltje gegeven om te pompoen mee uit te hollen…