Er is gewoon niet zo heel veel om over te schrijven deze week. Althans, dat voelt zo. We hebben allemaal wel eens geen zin en deze week heb ik geen zin. Geen inspiratie, geen motivatie en geen enkele puf. Een baaldag of eigenlijk een baalweek. De ervaring heeft mij inmiddels geleerd: dan heeft het ook geen enkel nut om überhaupt een poging te doen tot creativiteit of productiviteit. Mijn werkgever denkt daar anders over maar gelukkig ben ik ook gedeeltelijk mijn eigen werkgever en dus besloot ik het werk deze week een klein tikje uit te stellen met als beste argument dat dit gewoon beter is voor het eindresultaat. En dat is ook gewoon zo. Alleen deze column uitstellen, dat gaat uiteindelijk gewoon niet.
Dus ja, ik zou kunnen schrijven over een enquête die gehouden gaat worden over het hondenpoepbeleid. Schijnbaar zijn er de afgelopen tijd geen boetes uitgedeeld aan de wildpoepende viervoeters omdat er gedacht werd dat aanspreken beter hielp. Ik kan u vertellen: ik heb geen BOA gezien hier aan de Couperuslaan, toch een vrij populair uitlaatgebied. En ik weet dat omdat ik een baalweek had en dus zat tijd had om uit het raam te loeren de hele dag. Ik kan me bijna niet voorstellen dat er ook maar één buurtgenoot is aangesproken. Laat ik overigens nogmaals duidelijk benadrukken dat ik een groot liefhebber van dieren en dus van honden. Maar minder van poep op de stoep.
Ik had mijn week ook kunnen vullen met kikkerdril opsporen. Er schijnt namelijk een landelijke kikkerdriltelling (onthoud deze voor Wordfeud) te zijn en die was deze week. De conclusie is vooralsnog: er is meer kikkerdril, maar waarschijnlijk omdat meer mensen tellen. Heerlijk. Ik heb me sterk voorgenomen volgend jaar mee te doen. Gewoon, omdat ik fervent voorstander ben van een handje helpen in de natuur. Bovendien is kikkereitjes zoeken een mooi alternatief voor paaseitjes zoeken. Dochterlief moet verplicht mee, hup de natuur en de modder in met dat blije smoeltje. Opvoeding noemen ze dat.
Maar het allerliefst trek ik hier dan maar wat aandacht voor een klein berichtje in de kantlijn van de lokale krant. Venjamin dook doodleuk het Wolderwijd in om geld op te halen voor kinderen met brandwonden. Dankzij deze held kunnen een hoop kinderen een vrolijke zwemvakantie hebben met hun lotgenootjes zonder raar aangekeken te worden. Net als ik het vertrouwen in de jeugd soms dreig te verliezen staat er weer een kleine held op. Het zijn de berichtjes die ik wil lezen en waar we er meer van nodig te hebben. Voor die kinderen met brandwonden maar ook omdat het de ideale kuur is voor een baalweek als de mijne.