We mogen weer! Gevoelsmatig heb ik in de bijna drie jaar dat ik columns schrijf voor deze klant al een stuk of negentien keer over verkiezingen geschreven, in de praktijk zijn het er geloof ik vier geweest. Dat is gezien het tijdsbestek nog steeds bovengemiddeld denk ik en met name de aankomende editie stond niet in de oorspronkelijke agenda. Maar we gaan toch weer en net als de vorige keren is het weer moeilijk kiezen. We hebben zo langzamerhand een stembiljet zo groot als de provincie Utrecht waarop zo ongeveer iedereen en zijn achterbuurvrouw te kiezen is, maar het lukt mij maar niet om één partij te vinden die exact denkt wat ik denk. Dus: concessies doen, prioriteiten vaststellen en een klein onderbuikgevoel erbij voegen. En nog steeds voelt het als iene, miene, mutte.
Wat ik, maar wie ben ik, eigenlijk zo gek vind aan verkiezingen is dat we er anno 2023 schijnbaar nog steeds niet achter zijn hoe we armoede op moeten lossen. Of hoe we beter met het klimaat op kunnen gaan. Hoe we balans kunnen vinden tussen natuur en landbouw of veeteelt en hoe we voor een eerlijk, duidelijk en transparant immigratiebeleid kunnen zorgen. Het lijkt wel of we nog steeds het wiel aan uitvinden zijn terwijl we er al tientallen jaren mee bezig zijn. Ja natuurlijk, veranderende tijden, veranderende maatschappij en voortschrijdende inzichten, ik snap het. Maar ergens in de basis zijn de problemen van vandaag ook de problemen van vijftig jaar geleden en waarschijnlijk ook die van over vijftig jaar.
Het moeilijke in de huidige tijd is vooral ook wat je niet kiest. Je kunt wel op de ene partij stemmen, maar daarmee stem je vooral niet op de andere partij en diens standpunten. Simpel gezegd: stem je niet voor het klimaat dan geef je dus automatisch niet om het klimaat. Wil je een strenger immigratiebeleid omdat je vindt dat je in dit land je kont niet meer kan keren dan ben je automatisch rechts en wil je iets aan de armoede doen omdat het te gek voor woorden is dat er zo’n stinkend rijk landje mensen niet kunnen rondkomen dan ben je een linkse rakker. Misschien maakt dat de keuze nog wel moeilijker: het gaat er niet zo zeer om op wie je wel stemt, maar vooral op wie je dus niet stemt en voor welke standpunten je dus niet kiest. Bovendien is het schijnbaar lastig om links èn rechts te zijn, want dat plakt zo lastig een label op iemand.
Afijn, ik ga er nog een nachtje over slapen en dan maar de knoop doorhakken. Als het aan Maud lag stem ik op Sinterklaas en misschien is dat ook wel gewoon de beste keus. Krijg ik misschien nog wat lekkers in m’n schoen ook.