De laatste weken van het jaar: het voelt vaak als een tijd waarin we terugkijken en de dingen eens goed overpeinzen. Wat ging er goed, wat kan beter. Wie gingen er weg en wie kwamen erbij. Ook op televisie: de jaaroverzichten vliegen je om de oren. De één haat deze periode, de ander is er gek op. Voor beide valt wat te zeggen maar persoonlijk behoor ik tot de laatste categorie. Het kan geen kwaad af en toe even terug te kijken alvorens we de blik weer vooruit richten. Je zegeningen tellen, zelfreflectie, nostalgie, herinneringen ophalen en tradities: dat tekent voor mij de tijd rondom Kerst en Oud & Nieuw.
In huize Sitsen zijn we inmiddels drukdoende om de kerstmenu’s vorm te geven en de boodschappenlijstjes in te richten. Ook de sjoelbak wordt al van zolder gehaald. Uiteraard wordt er noodgedwongen op de centen gelet, maar een traditie als het kerstdiner laten we niet wegpesten door de energierekening. Dan maar een gang minder en een warme kersttrui aan. Sowieso een stuk gezelliger en immens populair bij de minimensjes bij ons in huis, die trui. Misschien is het overigens dit jaar een goed idee om überhaupt even niet te doen aan luxe en weelde, maar heel even stil te staan bij de echte kerstgedachte.
Ondertussen blijf ik de weerberichten volgen maar op het moment van schrijven wijst niets meer op zelfs maar een kleine kans op een sneeuwvlok met kerst. En dat terwijl december tot op heden zo lekker winters verliep, de schaatsen waren zelfs al uit het vet. Zo blijkt een witte Kerst ook dit jaar weer ijdele hoop. Hopen op een witte kerst is een beetje als een lot kopen voor de Staatsloterij: je koopt een droom maar je weet dat je niet gaat winnen. Maar hoop doet leven en tegen beter weten in blijf ik hopen op een dik pak sneeuw als de gordijnen opentrek op eerste Kerstdag. En op die hoofdprijs in de Staatsloterij, maar dat terzijde.
Maar zelfs als de sneeuw niet valt, de kachel een graadje lager moet en we ons minder luxe permitteren met het kerstdiner blijft één ding fier overeind. Het geluk zit hem in dat wat ik in het begin al aangaf: je zegeningen tellen. Als ik van het kinderdagverblijf naar huis rijdt met Maud achterin roept ze bij elke kerstboom of kerstverlichting verwonderd: “Kijk! Nog meer lichtjes!”. Kerst is voor haar één groot lichtjesfestijn. En dat houden we lekker zo. Eenmaal thuis rent ze direct naar eigen kleine kerstboompje en floept de lichtjes aan. Ze glundert en gaat keurig in de kleermakerszit voor het boompje zitten. Gewoon even kijken. Floor kijkt verwonderd mee. Het kan zo simpel zijn. Ik wens u fijne Kerstdagen toe!